Rotterdams beleid bij de psychiater. (Dalrymple)

Rotterdams Beleid Bij De Psychiater
Wakkere politieke partijen halen Theodore Dalrymple naar Rotterdam

Op uitnodiging van de wat  zelfkritischer geworden Rotterdamse  CDA, Leefbaar Rotterdam en VVD heeft de Britse conservatieve essayist Theodore Dalrymple op woensdag 15 februari 2012 een lezing gegeven in Rotterdam. Dalrymple stelde dat de rellen in Engeland afgelopen zomer o.a. het gevolg waren van laf leiderschap. Dalrymple is een Britse essayist die als artspsychiater onder meer werkte in een ziekenhuis en een gevangenis in een achterstandswijk van Birmingham. Zijn ervaringen met patiënten uit achterstandswijken leverden de stof voor zijn bestsellers.

In de collegezaal (13 hoog) van het Scheepvaart en Transport College in het Lloydkwartier waren plm. 300  politici, studenten en burgers bijeen om te luisteren naar Anthony Daniels, als maatschappij criticus wijd en zijd bekend onder het pseudoniem Theodore Dalrymple. Met dit betekenisvolle pseudoniem, verwijst hij vol zelfironie naar zijn ’very old fashioned’ lijkende bekommernis over het sociale klimaat van zijn land. Zijn ‘lamenting the state of the world’, is echter een intellectuele literaire poging om politici, die liever de ogen gesloten houden voor de sociale ellende, flink wakker te schudden.

 

Hij constateert dat er in zijn Engeland veel werkeloosheid en drankgebruik is vooral onder jongeren. Veelal is het ontvangen van een uitkering een gewoonte die reeds drie of vier generaties lang de gewoonste zaak van de wereld wordt gevonden. Waarom werken voor die paar penny’s meer als het criminele circuit meer opbrengt? Drugsgebruik, handel in gestolen waar, prostitutie en het lenen van grote sommen geld maken de aanschaf van verlangde luxe goederen direct mogelijk. TV en games verdrijven de verveling. Drank, drugs en/of medicatie werken uitstekend om frustratie te verdrijven. Gebroken gezinnen, gebrek aan verantwoordelijkheid en begeleiding zorgen ervoor dat jonge kinderen hun leven geen structuur kunnen geven zodat later ook hun eigen kroost onkundig blijft hiervan. Gemakkelijk te verkrijgen leningen en grote schulden maken dat luxe goederen binnen handbereik liggen.

Gevangenissen lopen vol, psychiaters, medicatie etc. Intussen stijgt de chaos in een land dat ogenschijnlijk rijk en welvarend is maar mentaal en psychisch verarmt.

 

Dit alles ondanks de miljarden belastinggeld die worden geïnvesteerd in extra scholing- en begeleidingprojecten. Helaas sluiten veel beleidsmakers de ogen voor de oorzaken van al daarvan.

 

Engeland is net als Nederland en andere Europese landen een economisch welvarend land, dat veel geld besteedt aan onderwijsinstituties, veel uitkeringen verstrekt, veel doet aan extra scholing,etc.

Politici maskeren hiermee de werkeloosheid met educatieprojecten waardoor jongeren pas rond hun 21e jaar scholen kunnen verlaten. Hierdoor, zegt Dalrymple, wordt fraude gepleegd tegen de praktijkervaring.

 

Hij vraagt zich af waarom  er zoveel werkloosheid is, terwijl er werk genoeg is.

Ongeschoolde immigranten stromen binnen en zijn zeer welkom bij werkgevers. Immers ze werken goed en serieus, hebben vaak een goede opvoeding genoten en geleerd om gedisciplineerd te werken. Ze leren snel en spreken de Engelse taal vaak beter dan menig Engelsman. Ze werken hard omdat ze gemotiveerd zijn om hoger op te komen.

Engeland heeft plm. 16% ongeschoolde immigranten. Het om politieke electorale redenen ‘pleasen’ of het subsidiëren van werkelozen zorgt voor een grote instroom van immigranten. Een instroom die eigenlijk overbodig is.

 

Hij vraagt zich af: ‘Hoe is het toch mogelijk dat een zo rijk land zoveel domme leerlingen heeft?  Er is zoveel werk en niemand wil het doen.

Er is geen mobiliteit, men wil niet verhuizen voor een baan die nauwelijks iets meer opbrengt dan de uitkering. Niemand dwingt je immers daartoe.

Men leeft zonder angst en ook zonder hoop, men heeft te eten, een dak boven het hoofd, er is vermaak, de TV staat aan, eten is goedkoop en vet, zoet en slecht.

Er is handel genoeg op de zwarte markt, crime loont goed, fraude is de norm.

 

Het systeem in Engeland leidt niet naar zelfrespect en solidariteit. Vrouwen die trots verklaren onafhankelijk te zijn van hun exen, beseffen niet hoezeer zij afhankelijk zijn van het systeem.

Het systeem echter houdt mensen in afhankelijkheid. Het Britse systeem is als een rotte vis. Engeland is het Griekenland aan de Noordzee. Het speelde een piramidespel en leefde boven zijn stand. ‘Men leent te gemakkelijk, men wil met kerst kalkoen ook al lust men dit niet’, merkt hij op.

 

‘Hoge schulden maken is normaal geworden, Engeland eet de toekomst op van haar eigen kinderen. Er dreigen grote sociale conflicten’, zegt hij.

Aan het einde van de lezing vraagt Dalrymple aan zichzelf en ook aan de volle zaal:

Zal men in Holland dit kunnen vermijden?

 

Na  de lezing mogen er vragen worden gesteld:

 

* Een deelgemeente raadslid van de VVD erkent dat de schuld bij het bestuur ligt en niet zozeer bij de mensen. Hij vraagt Dalrymple welk advies hij voor het bestuur kan hebben.

Het antwoord van de psychiater  luidt dat hij slechts de rol heeft om met alle kracht die hij heeft attentie vragen voor dit soort misstanden bij hen die wellicht wat kunnen veranderen.

 

* Een gemeenteraadslid van Leefbaar Rotterdam vraagt welke in richting oplossingen te vinden zijn. Volgens Dalrymple is ten eerste nodig de problemen te erkennen en er dus niet gemakshalve de  voor te sluiten. Pas na erkenning dat de problemen er zijn kan het zoeken naar oplossingen beginnen.

 

* Een ander VVD politicus vraagt of het liberale model ‘small gouvernment big society’

dus met minimale overheidsbemoeienis, wellicht oplossingen bieden kan.

Het antwoord van Dalrymple is kort en bondig ‘NO’.

Want volgens Dalrymple vaart het regeringsschip ook onder leiding van de liberalen regelrecht op de rotsen aan indien de skill ontbreekt het schip te keren.

 

* Een raadslid van het CDA merkt op dat ook in Rotterdam gezinnen uiteen vallen maar dat religie enige solidariteit bevorderen kan.

Volgens Dalrymple is religie zeker een bindende factor, maar vindt het jammer dat politici zoveel moeite hebben om met de werkelijke ellendige toestanden, in en rond gebroken gezinnen aan de onderkant van de samenleving, face to face te staan.

 

Hij eindigt met nogmaals te benadrukken dat hij in zijn leven veel gedaan en geschreven  heeft teneinde het intellectuele klimaat in zijn land, en zelfs daarbuiten,  te veranderen.

 

Samenvatting door.Ida C.J. Lamers-Versteeg (filos.)