Sociaal gezicht ontmaskerd, kritiek op Rotterdam beleid.

Generaties opeenvolgend in de bijstand. Een vicieuze cirkel die reeds sedert de vroege jaren’70 met lede ogen wordt aangezien en waarvoor telkens politieke beleids-lapmiddelen worden verzonnen. Intussen is er door de bomen geen bos meer te zien. Generaties achtereen zijn werkloos, schoolverzuim, weinig arbeidskansen, gemis aan vereiste diploma’s, incomplete gezinnen, afname motivatie, mentale instorting, verslaving aan medicijnen en/of drugs, hoge leningen/schulden, zwarte handel en zelfs criminaliteit. Veelal is er geen uitweg uit deze cirkel en groeit de volgende generatie intussen op om op hun beurt weer de daaropvolgende generatie idem dito voort te brengen. Om toch deze vicieuze cirkel te kunnen doorbreken staken de fracties van Leefbaar Rotterdam, CDA en VVD de koppen bij elkaar om op 15 februari 2012 de bekende Engelse gevangenispsychiater en filosoof Theodore Dalrymple om raad te vragen.

En zoals men van een goed psychiater mag verwachten maande hij zijn toegestroomde publiek tot gedegen zelfanalyse. Nodig is een frisse duik te nemen in het politieke onderbewuste. Een integer arts tracht de kwaal bij de bron aan te pakken en schuwt lapmiddelen. Dus hij adviseerde om allereerst de problemen onder ogen te zien, en dus niet meteen aankomen met beweringen over goede onderwijsprojecten en goede samenwerking in de Stadsdriehoek. Niet meer gemakshalve wegkijken, ook niet als dit een breuk zou betekenen met de politieke ideologie.

Immers, een sociaal gezicht is electoraal aantrekkelijk, maar aan zachte heelmeesters heb je niets. Ook niet aan beleidsmakers en wethouders die wegkijken van het feit dat er gewerkt moet worden voor de kost. Dankzij zijn sociale gezicht heeft onze havenstad wereldwijde faam verworven als uitkeringsmachine.

Minachting voor de arbeider.

Toen in de jaren na de oorlog de ambachtscholen en huishoudscholen zich gingen generen voor hun leerlingen ging het mis met de waardering voor de arbeidende klasse. De socialistische emancipatiedwang, die in die periode de gewone man en vrouw wilde verheffen, maakte zich – geheel zonder het bewust te beseffen – schuldig aan discriminatie van de zonen en dochters van hun eigen arbeiders achterban.

Opeens moesten dit soort scholen, waar toch de meerderheid van de jeugd werd opgeleid tot waardevolle vakman/vrouw, van naam veranderen.

De intussen salonfähig geworden socialisten geneerden zich voor al die jongens en meisjes die bezig waren een nuttig vak te leren waarmee brood verdiend kon worden op de arbeidsmarkt. In die periode sloot de opleiding nog aan op de werkgelegenheid. Dit soort scholen moest worden opgewaardeerd tot L.T.S. of V.M.B.O. Er ontstond een sfeer waarin werd gesuggereerd dat ‘met de handen werken’ eigenlijk iets voor domme mensen was. Dus moest een flinke portie extra theorie bij de vakopleiding, voordat er een er een vakdiploma kon worden behaald. Zonder diploma dus geen kans op werk. Maar wat doe je als gediplomeerde waar een werkgever niet op zit te wachten? In noodgevallen is er recht op bijstand. Later blijkt er ook recht te zijn op omscholingsprojecten en zelfs recht op begeleiding naar werk en ook nog recht op van alles en nog wat….maar geen plicht tot arbeid.

Omdat, net als Rotterdam, ook Londen negatieve gevolgen ondervindt van het goedbedoeld maar veel te soft en veel te naïef z.g. sociaal beleid, was het nuttig om van gedachten te wisselen met Dalrymple. Ook hij constateerde dat in een relatief rijk land, zoals Engeland en ook Nederland, erg veel arbeidsaanbod is. Grote steden in dit soort landen huisvesten veel uitkeringsgerechtigden, die helaas niet snel genegen zijn dit privilege op te geven voor werk. Zwarte handel plus uitkering brengt immers meer op. Ook bij onze buren overzee zorgt een vriendelijk ogend uitkeringsbeleid ervoor dat men niet bereid is moeite te doen, of zelfs te verhuizen, voor een baan die nauwelijks iets meer opbrengt dan de uitkering. Niemand dwingt hen daartoe. Dus ook daar stromen ongeschoolde ongediplomeerde immigranten binnen, die zeer welkom zijn bij werkgevers. Immers aanvankelijk werken deze nieuwkomers goed en gemotiveerd. Ze hebben vaak een goede opvoeding genoten en zijn nog gedisciplineerd.

“Het om politieke electorale redenen ‘pleasen’ of het subsidiëren van werkelozen zorgt voor een grote instroom van immigranten. Een instroom die eigenlijk overbodig is”, aldus Dalrymple.

Een frisse duik in het politiek onderbewuste brengt aan het licht hoezeer het sociale gezicht  van toen gaandeweg veranderde tot een bedrieglijk masker. Het verbergt een diepe minachting  voor de zonen en dochters van de eigen ideologische achterbannen, van zowel liberale, christelijke als socialistische huize…

Minachting dus voor al die meisje en jongens die dommer geacht werden dan hun theoretisch gerichte leeftijdgenoten. Een dus ook lager betaald konden worden. Van hen werd een inhaalslag vereist die hun specifieke talenten miskende en de aansluiting tussen opleiding en arbeidsmarkt uit het oog verloor.

Pleasen.en subsidiëren van grote groepen uitkeringsafhankelijken om politieke en electorale redenen is een gevolg van die gemaskeerde minachting voor  werk met de handen. Dit “pleasende” sociale gezicht zette een arbeidersinstroom van elders in gang.  Het is hetzelfde onbewuste dédain voor laaggeschoold werk dat thans de uitkeringmachine op stoom houdt.

Deze gemaskerde minachting, angstvallig verscholen achter een sociaal gezicht, is de bron van de vicieuze cirkel…. een instroom die eigenlijk overbodig is..

Ontmaskering van dat sociale gezicht kan die cirkel  doorbreken.

door drs. I.C.J.Lamers-Versteeg. (filos